Yvonne Hooge — “Kerst zoals het hoort”

Vandaag sluiten we de Kabook Kerstspecial af met een hartverwarmend verhaal van Yvonne Hooge; een auteur die bekendstaat om haar warme verteltoon, humor, sprankelende dialogen en fijngevoelige karakterdynamiek. Haar verhalen lezen als een warme deken: vol alledaagse herkenning, scherpe observaties en dat typische vleugje lichtheid dat december zo bijzonder maakt.

Met “Kerst zoals het hoort” levert Yvonne een moderne, cozy kerstvertelling af waarin chaos, humor, romantiek en een ondeugende kat elkaar afwisselen. Een verhaal dat leest als een perfecte afsluiter van onze 7-daagse kersteditie.

✨ Over Yvonne Hooge 

Yvonne Hooge schrijft warme, herkenbare feelgoodverhalen vol humor, romantiek en menselijke kwetsbaarheid. Ze behaalde de finale van de allereerste Summer Romance Schrijfwedstrijd met Liefde van je leven, waarmee ze direct opviel door haar frisse, sprankelende stem. Met haar liefde voor decembergezelligheid weet ze steeds opnieuw de juiste snaar te raken, ook in dit kerstverhaal, waarmee ze onze Kerst Special 2025 in stijl afsluit.

👉 Lees hieronder het kerstverhaal

KERST ZOALS HET HOORT

YVONNE HOOGE

Mickey!’

Mijn – gewoonlijk – geliefde zwart-witte kater neemt een noodsprong hoog vanuit de kerstboom en landt met een klaaglijke miauw voor mijn voeten, gevolgd door de boom die dramatisch ter aarde stort.

In een helder moment besluit ik dat de cadeaus in mijn handen meer waard zijn en ik houd me in om niet als een soort superheld op de boom te duiken.

Het zou niet het eerste jaar zijn dat ik op kerstavond op de eerste hulp beland.

‘Mick,’ verzucht ik en ik ga door mijn hurken om de cadeaus neer te zetten en vervolgens mijn kat streng aan te kijken.

Hij houdt zijn kopje schuin, daarmee de vlek op zijn wang tonend die hem zijn naam heeft opgeleverd.

‘Ik dacht dat we hadden afgesproken om de boom heel te laten?’

Hij miauwt onschuldig en geeft kopjes tegen mijn benen. Ik ga overstag en strijk over zijn vacht. Direct begint hij te spinnen.

‘Zo snel vergeef ik het je niet,’ mopper ik, maar toch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik laat me achterover zakken, mijn rug tegen de muur, en trek mijn benen op. Mickey springt op mijn schoot en krult zich tevreden op.

Ik neem de ravage in me op en prijs mezelf dat ik heb gekozen voor plastic kerstballen. Dat ze door mijn woonkamer verspreid liggen, laat ik voor nu buiten beschouwing.

Mijn telefoon speelt All I want for christmas, altijd speciaal ingesteld voor deze maand, al was het dit jaar februari toen ik een andere ringtone koos. Ik neem het videogesprek op met Maartje, mijn beste vriendin.

‘Hé lieverd!’ roept ze opgewekt.

Daar is bij haar ook weinig voor nodig. Ze ziet het lichtpuntje in iedere situatie.

‘Hoi!’ groet ik terug, in een poging even vrolijk te klinken.

‘Wat is er?’ vraagt ze direct.

‘Ik was net nog cadeautjes aan het halen en er lag een geweldige limited edition van Charles Dickens die ik zelf wilde, maar één of andere Scrooge moest die zo nodig voor mijn handen weggrissen.’ Ik zucht. ‘En Mickey heeft de kerstboom neergehaald.’

Maartje schiet in de lach. ‘Katten en kerstbomen gaan niet samen, ik had het je nog gezegd.’

Misschien was het een teken aan de wand, mijn vriendin die vrijwel nergens een probleem in ziet, die me vier keer vroeg of ik zeker wist of een kerstboom en een kat samen een goed idee was.

Ik wissel mijn cameraperspectief, zodat ze de puinhoop kan zien.

‘O nee!’ roept ze, maar ik hoor de lach door haar woorden heen.

Ik draai de camera opnieuw. ‘Dat dus. Maar gelukkig heb ik nog een kleine drie uur om dit op te ruimen, mezelf op te tutten én een diner voor te bereiden, dus dat komt helemaal goed.’

‘Hoor ik zo’n beetje’, Maartje beweegt haar vingers een klein stukje uit elkaar, ‘sarcasme in je stem?’

‘Nee, dat ligt aan jou,’ zeg ik en het verbaast me dat het me lukt mijn gezicht in de plooi te houden.

Tegelijkertijd schieten we in de lach.

‘Ik vind het leuk dat jullie vanavond komen,’ zeg ik dan.

Er schiet een blos naar Maartjes wangen.

Ze zal toch niet afzeggen? Mijn maag trekt samen. Ik geef het niet graag toe, maar in december vrijgezel zijn, is niet mijn favoriet. De rest van het jaar heb ik het meer dan prima in mijn eentje, maar met de feestdagen kan ik het gevoel niet van me afschudden dat er iets mist. Dat ik niet genoeg ben alleen. Dat er een man in kersttrui naast me hoort die mijn wijn bijschenkt en me een sieraad geeft, met de belofte dat het ooit een ring wordt. Met zo’n brede glimlach op zijn gezicht, alsof hij zich niets mooiers kan voorstellen dan de rest van zijn leven met mij doorbrengen. Dit alles in een houten huisje in een bos, met een open haard, sauna, jacuzzi of allemaal. Of misschien heb ik teveel reclames gezien.

‘Suus?’ onderbreekt Maartje mijn gedagdroom.

‘Sorry.’

‘Ik zei dat we graag iemand meenemen.’

‘Wat?’

‘Ja.’ Ze kijkt kort weg. ‘Ik weet dat je er niet dol op bent, maar Sjoerd heeft zó’n leuke, nieuwe collega…’

‘Nee,’ onderbreek ik haar scherp.

‘Hij is echt heel leuk. Ik weet zeker dat je hem mag.’

‘Is het niet leuk genoeg met zijn drieën?’

‘Natuurlijk wel! Het is gewoon dat Sjoerd heel goed met hem klikt en hij vertelde dat hij deze kerst alleen zit, omdat zijn familie op vakantie is. Jij zegt altijd dat niemand met kerst alleen mag zijn.’

‘Dat zegt Robert ten Brink, ik niet,’ mok ik. ‘Sorry, maar ik snap echt niet dat je zomaar iemand uitnodigt in míjn huis.’

‘Het is ook nog niet helemaal rond,’ geeft ze toe. Ze veert op. ‘Hij is gewoon echt helemaal jouw type en ik zou het zo leuk voor je vinden als er iemand is die een beetje voor jou zorgt, in plaats van dat jij dat alleen voor de rest van de wereld doet.’

Au.

‘Je hebt gezegd dat je me nog moest overtuigen?’ gok ik.

‘Klopt,’ bekent Maartje en dan grinnikt ze. ‘Sorry. Ik wilde je er niet mee overvallen, maar ik weet ook dat je nee zegt als ik het je vriendelijk vraag. Ik had het ook voorgesteld als het een leuke vrouw was geweest. Hij is gewoon een gezellig mens.’

‘Die toevallig helemaal mijn type is, maar het gaat er absoluut niet om dat je me wil koppelen?’

‘Precies.’ Maartje lacht breed en de typische twinkel in haar ogen is te zien.

Ik rol met mijn ogen. ‘Als jij denkt dat het gezellig wordt in plaats van ongemakkelijk én je belooft dat je geen enkele opmerking gaat maken die hint op hem, mij en iets romantisch, vind ik het goed als je hem vraagt.’

‘Erewoord.’ Ze steekt haar pink op, zoals we al van jongs af aan beloftes aan elkaar doen.

Zo’n tweeënhalf uur later sta ik voor mijn kast mentaal te bekvechten met mezelf over dat het écht niet nodig is om extra mijn best te doen op mijn uiterlijk voor een onbekende man. Uiteindelijk kies ik voor een donkergroen jurkje, gemaakt van de meest comfortabele stof. Het voelt alsof ik straks in pyjama aan tafel zit, terwijl ik weet dat het me goed staat. Ik krul mijn lange, bruine haren, doe mijn make-up en hoop dat mijn panty de nagels van Mickey gaat overleven.

Na een tevreden blik in de spiegel stap ik de woonkamer in.

‘Mickey!’ roep ik.

Mijn kat zit prinsheerlijk bovenin de kerstboom die ik net met een combinatie van engelengeduld en haast weer heb opgebouwd. De helft van de lampjes werkt niet meer en de verdeling van de kerstballen is rommelig, maar het is tenminste iets. De vraag is hoe lang de boom nog rechtop staat.

De timer in de keuken piept en ik haast me naar de oven. De geur staat me al niet aan, maar als ik de deur opendoe zie ik zwartgeblakerde aardappelen. Tot zover het bijgerecht.

Gelukkig heeft de hartige taart een prachtige goudbruine korst en is ook de rabarbercompote goed op smaak. Ik haal een zak ovenfriet uit de diepvries en verdeel die over een bakplaat. Ik zet opnieuw een timer en pak dan servies om de tafel te dekken.

De bel gaat en ik zet snel de borden op tafel, om dan naar de deur te lopen. Mickey krult langs mijn benen en ik duw hem opzij om hem binnen te houden. Hij klauwt zich vast in mijn panty en ik zie de ladder ontstaan.

Na een diepe zucht open ik de deur en hoop dat ik blij genoeg kijk.

‘Hé!’ Maartje knuffelt me stevig en houdt me dan iets op afstand van zich af, zoals een tante bij haar “wat ben je groot geworden”-nichtje. ‘Je ziet er prachtig uit.’

Ik trek mijn wenkbrauw op om haar terecht te wijzen. Ik ken haar langer dan vandaag en dat er geen “vinden jullie niet, mannen?” volgt, is een wonder.

Ze lacht onschuldig en stapt dan opzij. Sjoerd, haar vriend, begroet me met een kus op mijn wang. ‘Goed je weer te zien.’ Hij lacht en haalt een glinsterend draadje uit mijn haar. ‘Gevochten met de kerstboom?’

‘Zoiets.’ Ik glimlach.

‘Hoi.’

Nu pas zie ik de man achter Sjoerd en ik geef het niet graag toe, maar Maartje heeft gelijk. Hij is absoluut mijn type, met zijn korte, donkere haar en vriendelijke oogopslag. Het voelt alsof ik hem eerder heb gezien, maar ik zou niet weten waarvan.

Hij steekt zijn hand naar me uit, om me dan iets naar zich toe te trekken en drie kussen op mijn wangen te drukken. ‘Ik ben Josh. Bedankt voor de uitnodiging.’

‘Ik ben Suus. En dan moet je Maartje bedanken.’ Ik realiseer me hoe het overkomt en krimp ineen. ‘Sorry. Ik bedoel alleen dat het haar idee was. Maar je bent natuurlijk heel erg welkom.’

De paniek spoelt over me heen. Ik ratel alleen als ik nerveus ben. Ik word gewoonlijk niet nerveus van mannen.

‘Dank je.’

‘Eh, kom binnen,’ zeg ik snel en ik ga hen voor naar de woonkamer. ‘Ik was nog bezig met de tafel, maar ga alvast zitten.’

‘Ik help je wel,’ zegt Maartje en ook al ben ik blij met de hulp, ik ken haar ook langer dan vandaag.

Zodra we in de keuken zijn, gaat ze met haar rug tegen de dichte deur staan. ‘En?’

‘Alles gaat vanmiddag mis,’ verzucht ik, alsof ik geen idee heb waar ze op doelt.

‘Vanaf nu niet meer,’ zegt ze triomfantelijk. ‘Tenzij je zo zenuwachtig blijft doen in zijn buurt?’

‘Sst,’ sis ik.

‘Het is schattig.’ Ze geeft me een korte knuffel en pakt daarna het bestek.

‘Jij gaat géén opmerkingen maken,’ waarschuw ik haar nogmaals, voordat ik haar naar de kamer volg om de tafel verder te dekken.

‘Jullie zijn net een ANWB-stel,’ merkt Sjoerd op. Hij knikt naar Josh, die een donkergroene trui draagt op een zwarte broek.

Josh lacht.

Een boshuisje-en-kerstrui-lach.

‘Heb je ook een ladder in je panty?’ vraag ik sarcastisch.

Zijn lach wordt breder. ‘Ja, daar zag ik direct aan dat we matchen.’

‘Over de dader gesproken, heeft iemand Mickey gezien?’ verander ik snel van onderwerp.

‘Als dat de kat is, die is hier.’ Josh schuift zijn stoel iets achteruit, waardoor een zwart-witte vlek zichtbaar wordt, die heerlijk opgekruld ligt op zijn benen. ‘Ik hoorde iets over een kerstboom?’

‘Tot vandaag ging het goed, maar vanmiddag heeft Mickey de boom neergehaald. En de aardappelen zijn verbrand en nou ja, mijn panty dus.’ Ik haal mijn schouders op.

‘En die vervelende vent die je speciale editie voor je neus wegkaapte,’ vult Maartje aan.

‘Ach ja, genoeg geklaag. Ik ben blij dat jullie er zijn,’ zeg ik snel.

‘O, dat is heel erg balen. Misschien kan dit de pijn verzachten.’ Josh reikt naar zijn rugtas. ‘Ik hoorde van Maartje dat je gek bent op boeken en op kerst, dus ik heb iets voor je meegenomen.’ Hij overhandigt me een pakketje en ik herken het inpakpapier van de boekhandel.

Ik houd mijn adem in als ik het aanneem. Het zal toch niet? Ik pak het papier voorzichtig uit en lach breed als ik A Christmas Carol zie verschijnen. ‘Hier ben ik heel blij mee,’ zeg ik en na een korte twijfel leun ik naar Josh toe om hem te omhelzen. Hij ruikt lekker.

‘Volgens mij gaat alles goed vandaag,’ merkt Maartje op en ik kan niet anders dan het met haar eens zijn.

🎁 Over de Kabook Kerstspecial 2025

Van 15 t/m 21 december publiceerden we elke dag een exclusief kerstverhaal van een Kabook-auteur. Vandaag sluiten we deze bijzondere week af. Morgen volgt het grote finale-cadeau:

📘 22 december — De complete Kabook Kerstbundel

Als kerstcadeau voor al onze lezers...