Tess Amoré — “De muziek die blijft”

Vandaag presenteren we het vierde kerstverhaal uit de Kabook Kerstspecial 2025, geschreven door Tess Amoré. Tess viel eerder dit jaar op in onze Cozy WinterCrime Schrijfwedstrijd, waar ze dankzij haar unieke en bijzondere verhaal Laatste Zet de finale behaalde. In 2026 verschijnt haar officiële Kabook-debuut, en wij zijn trots dat ze deze kersteditie verrijkt met haar karakteristieke stem.

✨ Over Tess Amoré

Tess Amoré (1993, Hoogeveen) is een Brabantse verhalenmaker die zowel schrijft als musiceert. Door ziekte moest ze haar ukelele tijdelijk neerleggen, en vond ze haar stem opnieuw; dit keer in woorden.

Ze schrijft met een poëtisch oog voor het absurde: verhalen die ontroeren, glimlachen, prikken en precies die menselijke diepte aanraken die onder het alledaagse schuilt. Haar misdaadverhalen combineren speelsheid met onderliggende thema’s van onrecht en kwetsbaarheid. Haar verhaal Laatste Zet verschijnt in 2026 bij Kabook Media.

💫 Kerstspecial — Dag 4

In “De muziek die blijft” verweeft Tess emotie, warmte, humor en melancholie in een ontroerend kerstverhaal over verbondenheid, verlies, onverwachte muziek, en de troost die blijft klinken, lang nadat de nacht voorbij is. Dit is zo’n verhaal dat je leest met een glimlach én een brok in je keel.

👉 Lees hieronder het kerstverhaal van Tess Amoré:

DE MUZIEK DIE BLIJFT

Tess Amoré

Lies speelde Stille Nacht op de oude piano, maar wat eruit rolde klonk meer als Jingle Bells. Dat lag niet aan haar speelkwaliteiten, zo vond ze zelf. Het lag natuurlijk aan de piano. Drie toetsen bleven aan elkaar kleven, lang geleden met wijn overgoten. Sommige noten waren zo vals dat ze geheel andere noten waren geworden. En sommige noten hadden een vertraging, waardoor de klank pas een seconde na je aanslag hoorbaar werd.

Dit werkte zo niet meer.

Kerstmis was doorgaans de meest winstgevende periode voor haar muziekwinkel. De oude verrotte piano was jarenlang het centrale punt dat het interieur mooi bij elkaar moest houden, maar van dit groengrijze gedrocht zou elke klant wegrennen.

Het was ook goed geweest zo. Ze had deze piano jaren geleden gekregen van een vrouw in het dorp, Annabel, toen ze te oud werd om nog te spelen. Lies kon de hele discussie weer horen alsof het gisteren was: Annabels man wilde de piano echt niet kwijt, maar zij wilde hem niet zinloos ruimte laten innemen, en toen keken ze Lies aan en hoopten dat zij hem “nieuw leven kon inblazen”.

Ze had haar best gedaan. Morgen moest het ding maar naar de schroot.

Ze vertelde het aan de laatste klanten in haar winkel, terwijl ze hen subtiel naar buiten duwde. Daarna sloot ze haar winkel af.

Lies stapte naar buiten en haar mond viel open. De straat zag er prachtig uit, duizenden kerstlampjes tegen een stikdonkere nachtlucht. Het begon er behoorlijk uit te zien als Kerstmis. Och, was het maar Kerstmis elke dag. En waren oorlogen maar voorbij.

Het dorp had weer z’n best gedaan. Alle huizen leken helemaal klaar voor wanneer Kerstmis over twee dagen arriveerde. De hele weg naar huis staarde ze verwonderd naar al het moois, en toen ze op bed zat kon ze het niet laten om een liedje te schrijven over deze mooie nacht. Niks geweldigs, niet de volgende kersthit, maar gewoon iets om haar gevoel vast te leggen.

Met melodieën in haar hoofd viel ze in slaap.

Met geheel andere melodieën in haar hoofd werd ze wakker.

Een zachte melodie. Ver weg. Hij zweefde door haar halfopen raam, alsof de natte sneeuwvlokjes de noten meebrachten.

Het was nog midden in de nacht. Lies kneep haarzelf om goed wakker te worden, gooide haar benen over de rand van het bed, en schoot haar sloffen aan.

Want dat klonk verdacht als... Nee het was toch niet...

Hoe langer ze wakker was, hoe beter ze de pianomelodie kon horen. Of misschien werd de pianist wel zelfverzekerder.

Het was prachtig. Zo van la la la la laaa, maar dan met een verassende noot erdoorheen. Een noot die in geen enkele toonladder paste, maar dit kerstlied wonderschoon maakte.

Lies rende de trap af. Haar ogen wilden nog steeds niet goed open, maar dat was geen probleem. Ze vertrouwde volledig op haar gehoor bij het volgen van de melodie. Ze ging daar waar hij luider klonk. Ze ging daar waar ze hem beter kon voelen. De galm van de muren kon haar soms op het verkeerde pad brengen, maar niet voor lang. Zo slingerde ze door het verlichte dorp, zoekend naar de herkomst van de mysterieuze melodie.

Het was niet echt één melodie, moest ze toegeven. Er werden soms willekeurige noten door elkaar gespeeld. Niet alles was zuiver — om eerlijk te zijn, vrijwel niks was zuiver of in het ritme — maar toch voelde ze de emotie erachter.

Een klein laagje sneeuw lag over de stoep en liet haar bijna uitglijden. Ze keek kort achterom en zag een spoor van eigen voetstappen alsof ze dronken was, nee, alsof twee dronken mensen aan elkaar hangend waren gelopen naar...

Haar muziekwinkel.

De slinger met kerstlampjes was aangezet. Of was ze die vergeten uit te doen?

De ramen waren half beslagen en half ondergesneeuwd. Ze kon niet goed naar binnen kijken, maar wist zeker dat er een gedaante achter de piano zat.

Ze zocht naar haar sleutel, tot ze zich besefte dat ze die in het slot had laten zitten. In haar betovering door de kerstlichtjes was ze alles vergeten af te sluiten. Dus ze ademde diep in, vertelde haarzelf dat muzikanten nóóit iets kwaads in de zin kunnen hebben, legde haar hand op de klink, en stapte haar eigen winkel binnen.

Een oude man zat met ogen dicht achter de piano. Zijn vingers stonden krom. Hij leek inderdaad willekeurige noten aan te slaan, totdat hij stilviel, alsof hij de kracht niet meer kon opbrengen.

Lies wilde een hand op zijn schouder leggen, maar realiseerde zich dat de man haar waarschijnlijk niet had gehoord en zich dan de apelazerus zou schrikken.

“Meneer Breuks,” zei Lies zacht. “Wat doet u hier?”

“O, mijn excuses.” Zijn ogen sprongen meteen open. “Ik hoorde dat je hem naar de schroot gaat brengen.”

Lies zuchtte. “Het spijt me. Hij neemt te veel ruimte in en, zoals je hoort, heeft dit instrument inmiddels een nieuwe toonladder uitgevonden.”

“Ik kan niet spelen, ik weet het. Ik had jaren geleden een instrument moeten leren, toen het... toen het nog kon.”

“O nee, dat bedoelde ik niet meneer—”

“Muziekles is duur. Instrumenten zijn duur en groot. Het is allemaal...”

Meneer Breuks stond op. Hij had een wandelstok nodig, maar was verder voor zijn leeftijd nog beweeglijk en scherp. Hij klapte de piano dicht en glimlachte naar Lies. In het voorbijgaan pakte hij haar handen.

“Het... het gaat niet goed met Annabel.”

De winkeldeur ging open. Een meisje van zo’n twaalf stormde naar binnen, haar wangen rood, sneeuwvlokjes smeltend in haar zwarte krullen.

“Dáár ben je!” riep ze. “Mam! Pap! Ik heb opa gevonden!”

“Ja, ja, ja.” Een glimlach baande een weg over het droeve gezicht van meneer Breuks. “Een oude man kan ook nooit eens rustig inbreken bij een muziekwinkel.”

Lies keek opnieuw naar de oude piano. Ze had er vertrouwen in dat de man veilig thuis zou komen. Maar wát—

Opnieuw klonk er een mysterieuze melodie. Het meisje was doorgelopen en testte nu hoe hard ze op willekeurige lage toetsen kon slaan. Het eerste experiment van zo’n beetje elk kind bij een muziekinstrument.

Lies kreeg een idee.

Een jaar was voorbij gevlogen. De oude valse piano stond al een jaar niet meer in de muziekwinkel van Lies. Toch hadden vele mysterieuze melodieën haar ’s nachts wakker gemaakt.

En nu was het kerstavond. Ze regelde een busje en wat sterke vrienden, sloot haar winkel deze keer wél goed af, en ging op pad richting de Breuks-residentie.

Ze liet Sarah aanbellen, terwijl ze zelf in het busje bleef. Het meisje — nu een jaar ouder, met nóg meer krullen — trilde van enthousiasme.

Meneer Breuks opende de deur.

“Sorry dat we een half uur te laat zijn!” riep Sarah, haar vingers friemelend aan haar jas. “We hadden een kerstcake gebakken, en slingers geknipt, maar die heb ik thuis laten liggen, dus eh…”

Hij legde zijn wandelstok weg en liet Sarah in zijn armen springen.

“Maar je weet toch, schat,” zei hij grijnzend. “Alles wat ik wil voor Kerstmis, ben jij!”

Lies wachtte zo lang als ze kon. Ze moesten hem bij de voordeur houden. Toen Sarah hem niet langer kon afleiden met gebrabbel over vergeten cakes, slingers en schoolcijfers, stapte Lies uit het busje.

“Ah! De muzikante!” Hij pakte zijn wandelstok om haar buiten te begroeten. “Een verrassing.”

“Dat zeker.”

“Vorig kerstfeest gaf ik je mijn hart,” zei meneer Breuks met een grijns, “maar de dag erna gaf je hem weg!”

“Dus dit jaar,” zei Lies giechelend, “om je pijn te besparen, geef ik je… iets speciaals.”

Een luide klap klonk vanuit zijn woonkamer. Een ingehouden vloek. Nog een rinkelende klap.

Lies kromp ineen — bang dat haar vrienden iets hadden vernield.

Meneer Breuks fronste en draaide om. “Is alles oké, Annab—”

Hij stokte. Er was geen Annabel meer in die kamer.

Lies voelde spanning en verdriet tegelijk — hopend dat ze het juiste had gedaan. Ze begeleidde hem de woonkamer in.

“Dus… dit is Kerstmis,” fluisterde ze. “En wat heb je gedaan?”

“Weer een jaar voorbij,” vulde meneer Breuks aan, “en een nieuwe aanstaand.”

Lies slikte. Ze opende de deur.

Waar een prachtige, glanzende, volledig gerestaureerde zwarte piano tegen de muur stond.

De pedalen werkten weer. Geen enkel toets kleefde nog. En Lies had geleerd hoe ze piano’s moest stemmen.

De rest van zijn familie zat al klaar — glimlachend, wachtend, liefdevol.

“Maar… o, wat lief… maar ik kan niet spelen.”

Sarah liet zijn hand los, stapte naar voren en nam plaats op de kruk. Ze knakte haar vingers, kantelde haar hoofd, en begon te spelen — niet perfect, niet foutloos, maar met gevoel.

Een jaar lang had Lies haar alles geleerd wat ze kon.

Met ogen dicht improviseerde Sarah een riedel, gevolgd door een vrolijk kerstlied. Lies zette in, en de familie zong mee.

De woonkamer vulde zich met muziek, warmte, stemmen, liefde.

“Vrolijk kerstfeest,” zei Lies zacht, met een knuffel.

“Och, blijf nog even.”

“Ik kan echt niet blijven.”

“Het is koud buiten.”

“Nee… ik kan echt niet blijven.”

“Dit is de eerste Kerstmis zonder mijn vrouw,” fluisterde meneer Breuks. “Maar de muziek die blijft. Dankjewel, muze.”

Later die avond, aan de andere kant van het dorp, hoorde Lies pianomelodieën door de nacht zweven.
Melodieën die het hele jaar zouden blijven klinken.

Kerstmis komt en gaat. Dierbaren komen en gaan. Maar de muziek, de muziek die blijft.

🎄 Over de Kabook Kerstspecial 2025

Van 15 t/m 21 december publiceren we elke dag een nieuw, exclusief kerstverhaal van één van onze Kabook-auteurs. Op 22 december verschijnt de complete kerstbundel als kerstcadeau voor al onze lezers.

👉 Gisteren: kerstverhaal van Lilly Zomers
👉 Morgen: kerstverhaal van Lisa Ozemoya